Stories are the tapestry of our psyche
In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van. Ik voel dat de verhalen van anderen mijn binnenwereld terug op het rechte pad brengen wanneer die door elkaar geschud is. En ik merk dat het delen van mijn verhalen het toneelstuk vooruit duwt, transformeert zelfs.
Want kijk, onze binnenwereld is geweven uit verhalen, verhalen over onszelf, verhalen over de mensen rond ons heen en verhalen over de geschiedenis van onze wereld. Sommige verhalen zijn oorsprongsmythes, andere humoristische anekdotes, en weer andere hartroerend emotioneel drama waarin we verknoopt zitten.
En ja, ik hoor je nu misschien zeggen: is onze binnenwereld niet eigenlijk opgebouwd uit een onbevattelijk complex netwerk van neuronen, uit de estafetterace van synapsen die via lange axonen kruiselings in elkaar haken en vastberaden signalen (neurotransmitters) aan elkaar doorgeven?
Ach, de verhalen waaruit wij geweven zijn, en die wij zelf weven, zijn geen saaie dag in de biologieles. Haal gerust adem! Nee, zij zijn wat we in ons eigen hoofd horen, wat we voelen en hoe het toneelstuk van ons leven er voor ons uitziet. Het is onze binnenwereld, onze ervaring, hoe het voelt.
We hebben verhalen nodig, net zoals we elke dag een boterham met choco nodig hebben, of onze tas koffie. Op dezelfde manier wil je elke dag verhalen horen, en verhalen vertellen!
Het is pas recent dat ik echt gevoeld heb hoe heilzaam en versterkend het is om te luisteren naar wat iemand anders te vertellen heeft, wat zijn belevenissen en ervaringen zijn. En… om open te kunnen vertellen wat de jouwe zijn, wat je meemaakte en wat er op je lever ligt.
In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van…
Want hoewel wij als mens uiteraard veel verschillende zaken meemaken in ons leven, zal het de aandachtige toeschouwer opvallen dat er enkele rode draden lopen door het eigen leven, plotlijnen die zich als het ware steeds opnieuw herhalen in kleine variaties van hetzelfde.
Door ons verhaal op te voeren voor anderen, nee, door het script te delen met een luisterend oor, worden we ons beetje bij beetje bewust van de rol die we op ons genomen hebben in het leven. Het geeft ons de kans te goochelen met de opvoering, het allemaal eens op een andere manier invullen.
Bijvoorbeeld, afhankelijk van hoe je het brengt, kunnen dezelfde gebeurtenissen ernstig of eerder licht zijn, hopeloos of een kans voor groei.
En de beste verhalen zijn onaf, nog gaande, een avontuur aan de horizon - net als dit blogbericht. ;)
