Een kernaspect van mijn filosofie, off record, is vertrouwen. Vertrouwen in de wereld, in anderen, maar vooral in jezelf.
Mijn eerste aanzet was dan ook een vertrouwen in mijn eigen vermogens, het besef ik ben genoeg, genoeg voor wat ik moet en wil doen, en voor de problemen die ik tegenkom.
Overigens, als je er een argument aan toe wil voegen: je kan niet van jezelf af. Je zit nu eenmaal vast aan wat en wie je bent. Dus kan je maar beter het beste maken van wat je 'gegeven' is.
Je moet roeien met de riemen die je hebt, dus laten we maar gauw roeiriemen beginnen verzamelen, is een woordgrapje dat ik regelmatig maak. Maar het is wel eentje dat heel goed de algemene attitude van mijn filosofie weergeeft: aanvaarden van wat is, maar open staan voor verbetering; ondanks of net dankzij de beperkingen mogelijkheden zien.
Maar goed, om terug bij de hoofdzaak te komen: ik besef dat ik, als levend organisme, interne mechanismen heb die voldoende goed zijn voor whatever mijn zorg ook moge zijn. Ik ben - althans voor mezelf - te vertrouwen!
Of iemand anders voor zichzelf ook te vertrouwen is, dat moet die zelf maar uitvinden. Maar ik ben toch van mening dat de meeste mensen eigenlijk wel op hun vermogens kunnen vertrouwen.
Vriendelijke groeten en plezier op de Gentse feesten. :)
Mieralunar
Ps: en nu opnieuw in de boeken duiken. Epicurisme hiphoi!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten