'VRIENDELIJK ZIJN KOST JE NIKS' - nee, niet waar!

Gisteren zat ik in de wachtzaal bij de psycholoog. En ik was niet alleen. Een gespannen dame, ik schat haar 40, hield haar handtas tegen zich aangeklemd alsof er elk moment iemand mee kon gaan lopen.

Ik glimlachte en vroeg beleefd: 'kan jij even op mijn rugzak letten, terwijl ik naar het toilet ga?' Nu, dat was eigenlijk nergens voor nodig, aangezien het aantal diefstallen in wachtzalen behoorlijk laag ligt. Maar het voelde gewoon juist aan om dit te vragen.

'Ge kunt tegenwoordig niemand meer vertrouwen, ge kunt niet zeker genoeg zijn' zei ze met een voorzichtig stemmetje toen ik terugkwam en haar bedankte.

'Dat is waar' antwoordde ik, niet geheel waarheidsgetrouw. 'Maar aan u kan ik dat vragen. Gij ziet er echt betrouwbaar uit!'

Ze klaarde op, haar lichaamshouding ontvouwde zich van een bolletje naar iemand die plaats durft innemen. Een beetje toch. 'Oh, dank u meneer,' klonk het ietwat verlegen, maar ik ging er niet verder op in.

Al snel raakten we in gesprek over dat allerbelangrijkste der gespreksonderwerpen wanneer twee onbekenden aan de praat raken: het weer. Ze vertelde me dat ze de kou haat en eigenlijk haar winter op het strand in Australië wil doorbrengen.

Ik gaf toe dat ik ook meer hou van warmte dan van koude, mijn bloed is natuurlijk Spaans van origine…

Nu, wie me kent, weet dat ik best wel luid kan zijn. En we lachten, ik vermoed dat het aanstekelijk was. Een tweede dame stak voorzichtig haar hoofd door de deuropening, alsof ze eerst met eigen ogen wou vaststellen hoe de vork hier aan de steel zat.

'Oh, dat is hier gezellig' zei ze en we raakten ook met haar aan de praat. Ze blijkt een kleuterlerares op rust te zijn met een passie voor schrijven - hoe leuk is dat wel niet!

Nu, waarom deel ik dit verhaal met jou? Wel, ben je klaar? Hier komt het.

Momenteel ben ik vrijwilliger bij Co-Searching als actuaverantwoordelijke - ik hou het nieuws bij en informeer anderen hierover.

'Meer mensen belanden in de risicozone van een burn-out: ‘Dertigers hebben meer te maken met factoren die burn-out uitlokken’' kopt de Morgen.

En ja, inderdaad… dat voel ik in mijn lijf, jij misschien ook? Het vlammetje staat laag.

Te veel werk? Het foute werk? Stress? Misschien. Maar ik denk dit: ik denk dat we met zijn allen ferm eenzaam zijn. Wist je trouwens dat één van de factoren die er toe bijdraagt dat een ervaring traumatiserend is of niet, het gevoel is er alleen voor te staan?

Het gesprek in de wachtzaal deed me enorm deugd! En ik had het gevoel dat ook de twee dames zich laafden aan de authenticiteit van het gesprek en dat beetje positieve aandacht waaraan ik toestemming gegeven had, zuiver door hen erin voor te gaan.

'Vriendelijk zijn kost je niks' hoor je soms. Maar dat is niet waar!

Het kost je een flinke dosis moed in een wereld waarin we het gevoel hebben voorzichtig te moeten zijn, en denken anderen niet zomaar te kunnen vertrouwen. We lopen het gevaar dat onze vriendelijkheid afgestraft of zelfs misbruikt zal worden, of zo voelt het toch.

Nu, ik ben geen psycholoog, noch een dokter, maar vermoed dat veel van onze stressklachten en zelfs burn-out een pak milder zouden worden indien we meer aan den lijve zouden ondervinden dat de meeste mensen wel deugen. Ja, indien we meer authentiek en zelfs kwetsbaar zouden praten, face-to-face, en elkaar zelfs zouden aanraken - met consent, uiteraard. ;)

Je hoeft niet op te branden, zo lang je maar de kans krijgt je vuur te voeden met warm sociaal contact. En… soms kan je zelfs eens olie op het vuur gooien en al het enthousiasme dat je zo eigen was als kind loslaten op de wereld! :D

Zorg voor jezelf en bedankt om zo ver te lezen. Ik weet dat het een lange tekst was. <3

De kleine waarzegger

Een kleine waarzegger woont in de achterkamer van mijn geest - het is een heuse doemprofeet. En zie hem daar zitten, in zijn stoffige armstoel. Hij fluistert me steeds donkere voorspellingen toe, nippend van zijn glas bloedrode wijn.

‘Dreiging is nabij,’ weerklinkt het met een holle echo. ‘Gevaar loert aan de horizon. Het komt er aan!’

De woorden verdrinken in het geroezemoes van mijn drukke gedachten. Maar ze zijn daar, onder de oppervlakte. En ze houden me op het puntje van mijn stoel: iedere schaduw, ieder vleugje stress gaat een eigen leven leiden, als het monster onder je bed. En telkens denk ik, onbewust: ‘is dit het? Ben ik er geweest?’

Maar er is niets. Geen monster, geen dreigend einde…

Het kost me moeite, moeite te beseffen dat bijna elke stressbron een opgeblazen schaduw is die je eigenlijk zo doorprikt, ja, beseffen dat dit nu eenmaal is wat mijn geest doet. En het kost nóg meer moeite het gefluister te horen in de achterkamer, die voorspellingen van rampspoed die ongeveer net zo vanzelfsprekend lijken als het licht in je ogen of de lucht die je inademt.

Dat is voor mij leven met C-PTSS: samenwonen met een onheilsprofeet die wel eens een glaasje bloedrode wijn lust. Schol!


Bedankt om tot hier te lezen. <3

Je bent een verhaal. Ik ook. Da's dik oké!

Stories are the tapestry of our psyche

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van. Ik voel dat de verhalen van anderen mijn binnenwereld terug op het rechte pad brengen wanneer die door elkaar geschud is. En ik merk dat het delen van mijn verhalen het toneelstuk vooruit duwt, transformeert zelfs.

Want kijk, onze binnenwereld is geweven uit verhalen, verhalen over onszelf, verhalen over de mensen rond ons heen en verhalen over de geschiedenis van onze wereld. Sommige verhalen zijn oorsprongsmythes, andere humoristische anekdotes, en weer andere hartroerend emotioneel drama waarin we verknoopt zitten.

En ja, ik hoor je nu misschien zeggen: is onze binnenwereld niet eigenlijk opgebouwd uit een onbevattelijk complex netwerk van neuronen, uit de estafetterace van synapsen die via lange axonen kruiselings in elkaar haken en vastberaden signalen (neurotransmitters) aan elkaar doorgeven?

Ach, de verhalen waaruit wij geweven zijn, en die wij zelf weven, zijn geen saaie dag in de biologieles. Haal gerust adem! Nee, zij zijn wat we in ons eigen hoofd horen, wat we voelen en hoe het toneelstuk van ons leven er voor ons uitziet. Het is onze binnenwereld, onze ervaring, hoe het voelt.

We hebben verhalen nodig, net zoals we elke dag een boterham met choco nodig hebben, of onze tas koffie. Op dezelfde manier wil je elke dag verhalen horen, en verhalen vertellen!

Het is pas recent dat ik echt gevoeld heb hoe heilzaam en versterkend het is om te luisteren naar wat iemand anders te vertellen heeft, wat zijn belevenissen en ervaringen zijn. En… om open te kunnen vertellen wat de jouwe zijn, wat je meemaakte en wat er op je lever ligt.

In vroeger tijden geloofde men dat de geest een theater was, een opvoering van een toneelstuk – en zij zaten er niet ver van…

Want hoewel wij als mens uiteraard veel verschillende zaken meemaken in ons leven, zal het de aandachtige toeschouwer opvallen dat er enkele rode draden lopen door het eigen leven, plotlijnen die zich als het ware steeds opnieuw herhalen in kleine variaties van hetzelfde.

Door ons verhaal op te voeren voor anderen, nee, door het script te delen met een luisterend oor, worden we ons beetje bij beetje bewust van de rol die we op ons genomen hebben in het leven. Het geeft ons de kans te goochelen met de opvoering, het allemaal eens op een andere manier invullen.

Bijvoorbeeld, afhankelijk van hoe je het brengt, kunnen dezelfde gebeurtenissen ernstig of eerder licht zijn, hopeloos of een kans voor groei.

En de beste verhalen zijn onaf, nog gaande, een avontuur aan de horizon - net als dit blogbericht. ;)