Een kleine waarzegger woont in de achterkamer van mijn geest - het is een heuse doemprofeet. En zie hem daar zitten, in zijn stoffige armstoel. Hij fluistert me steeds donkere voorspellingen toe, nippend van zijn glas bloedrode wijn.
De woorden verdrinken in het geroezemoes van mijn drukke gedachten. Maar ze zijn daar, onder de oppervlakte. En ze houden me op het puntje van mijn stoel: iedere schaduw, ieder vleugje stress gaat een eigen leven leiden, als het monster onder je bed. En telkens denk ik, onbewust: ‘is dit het? Ben ik er geweest?’
Maar er is niets. Geen monster, geen dreigend einde…
Het kost me moeite, moeite te beseffen dat bijna elke stressbron een opgeblazen schaduw is die je eigenlijk zo doorprikt, ja, beseffen dat dit nu eenmaal is wat mijn geest doet. En het kost nóg meer moeite het gefluister te horen in de achterkamer, die voorspellingen van rampspoed die ongeveer net zo vanzelfsprekend lijken als het licht in je ogen of de lucht die je inademt.
Dat is voor mij leven met C-PTSS: samenwonen met een onheilsprofeet die wel eens een glaasje bloedrode wijn lust. Schol!
Bedankt om tot hier te lezen. <3
