Het bange kind in jou geruststellen

De dromen en ambities, maar ook zorgen en gevoeligheden van je jongere zelf zijn niet verdwenen. Zo kan je nog altijd dezelfde neiging tot rebellie voelen als toen je een tiener was, of de angst en onzekerheid die je als klein kind ervaren heb.

Laten we het hebben over dat kleine, bange kind. Want soms stoppen we aspecten van onze persoonlijkheid - wensen, emoties, verlangens - ergens in een klein kamertje van onze geest, gooien de sleutel weg en kijken nooit meer om. 

Of dat proberen we toch. Want dat deel van onszelf zit daar nog steeds, vaak met zorgen die het niet alleen als heel reëel ervaart, maar die ook niet aangekaart worden - integendeel, ze worden weggewuifd.

Bijvoorbeeld.

Stel je dit eens voor, je hebt honger, en zegt tegen je moeder: 'mama, ik heb honger'.

Waarop zij antwoordt: 'dat is niet waar, zeg dat nooit meer!'

Met zo'n respons wordt je behoefte niet bevredigt. Nee, het is erger: met zo'n respons daagt het besef dat je misschien helemaal geen eten zal krijgen van je moeder. Paniek!

Net zo gaat het met de zorgen, ambities en verlangens die we onderdrukken. Het is alsof we voortdurend tegen onszelf zeggen: 'val me daar niet mee lastig!'

Maar dat deel van onszelf blijft op zijn honger zitten. Het begint tegen de muren te bonken, ons leven moeilijker te maken. Het verstoort je nachtrust en vult je dagen met stress en spanning.

Althans, zo verging het mij. Er zit een bang kind in me dat niet voldoende gerustgesteld geweest is, en nog steeds smacht naar die geruststelling. Mijn ouders kunnen dat niet meer doen, noch mijn partner. Het is te laat, het zou niet echt iets uitmaken. 

Waarom? Omdat ik de angst, onzekerheid en stress van destijds geïnternaliseerd heb. Het is iets van toen, niet nu. Dus hoewel je mij misschien wel even kan kalmeren, zal de angst terugkeren omdat ik mezelf niet geruststel. Het is deel geworden van wie ik ben, een deel dat ik niet genoeg of niet de juiste aandacht geef. 

Dus hoe pak je dat aan?

Deze nacht daagde het me. Hoe kan je je innerlijke kind geruststellen? Ik vond een manier die ik graag wil delen. Wat werkt voor mij, kan werken voor jou. :)

1. Praat met je innerlijke kind. Spreek het aan op een open, nieuwsgierige, liefdevolle manier. Laat het weten dat je er bent voor dat kind en dat je graag wil weten hoe het met hem gaat, wat er allemaal leeft.

Luister begripvol en empathisch naar wat er boven komt drijven. Vraag door. Toon je medeleven en interesse. En. Gebruik. Geen. Moeilijke. Taal.

Onthoud: je bent met een kind aan het praten, dit is niet het moment om te etaleren met abstracte nuances, obscuur lexicon of gelaagde grammatica.

2. Ga samen op zoek naar wat er aan de hand is. Neem je innerlijke kind bij de hand en ontdek samen hoe de vork aan de steel zit: echt, feitelijk, in de realiteit. Wat is het waar je allemaal bang voor bent? Wat maakt je nu bang? Want er is bijna altijd een concrete trigger. Ontdek die triggers. En kijk hoe de zaken er concreet voorstaan.

Wees realistisch: lieg niet, verbloem niet en overdrijf niet. De bedoeling is jouw huidige situatie in kaart brengen, zodat jij en vooral je innerlijke kind weten waar je aan toe bent.

3. Onderzoek wat je kan doen. Goed, je hebt iets gevonden: een trigger, een probleem, iets waar je innerlijke kind zich zorgen over maakt. Ga samen op zoek naar wat jij concreet kan doen om je de situatie te verbeteren. Ook hier: wees daar eerlijk en realistisch in.

Wanneer je iets vindt dat je kan doen: doe het dan, of beloof het te doen en hou je woord.

4. Ga na wat er zou gebeuren als je angst een realiteit werd. Stel dat het waar was, stel dat het gebeurde - wat dan? Onderzoek dit met een realistische bril. In veel gevallen is het allemaal zo erg niet als wat ons innerlijke kind vreest. Laat het dat ook weten, ja, toon het dat het oké is, dat die situatie niet het einde van de wereld betekent.

5. Laat weten dat je er bent, laat je innerlijke kind weten dat je er altijd voor hem bent, dat je hem graag ziet en dat hij niet alleen is met zijn zorgen.

Veel succes!

Stil als een schelpje in de oceaan

Wie ben jij en wat drijft jou?

Je wereld is druk. Je bent voortdurend bezig met het schip van je huishouden boven water te houden, met je rekeningen te betalen, en te zorgen dat je je to-do’s op het werk sneller kan afronden dan je vorig kwartaal deed.

In die hectiek verlies je soms uit het oog waar het voor jou eigenlijk allemaal om draait. Je loopt jezelf voorbij, zinkt in een burn-out, bent permanent uitgeput en voortdurend in een modus van zuiver overleven. Alles voelt zwart, wit en grijs.

Een goede manier om weer kleur te geven aan je leven, is opnieuw conecteren met jezelf.

Deze meditatie is één manier waarop je dit kan doen: stil zijn als een schelpje in de oceaan.

Het houdt in dat je een rustig, ongestoord moment voor jezelf kies. Zelf doe ik dit graag in bad of al wandelend. Sluit eventueel je ogen en laat je gedachten en emoties gewoon voorbijrollen, zonder dat je overgaat tot actie, zonder dat je beslissingen neemt. Je denkt gewoon wat je denkt, voelt wat je voelt en wilt wat je wilt, zonder dat er iets gebeurt. Je laat je gewoon meestromen zonder iets te doen.

Algauw zal je merken hoe je geest en je gedachten uit lagen lijken te bestaan, lagen met elk hun eigen stromingen, richting en kleur.

Wat bovenaan het bewustzijn drijft en direct je aandacht vangt, is meestal eerder direct of praktisch. Dagelijkse beslommeringen, dagtaken of wat er nog allemaal te doen staat morgen. Of, recente gebeurtenissen en hun emotionele, sociale of praktische impact.

En zo lang je actief blijft, zo lang je probeert iets gedaan te krijgen in de automatische piloot van de doe-modus, ja zo lang blijf je al watertrappelend in de bovenste laag, ook al is het water net onder je voeten wild en woelig, net buiten je bereik. Zelfs wanneer je heel even je ogen sluit en in jezelf keert, zal je meedrijven op deze bovenste laag.

Maar, bied je geen weerwerk en volg je de storming als een schelp in het water, dan zal je langzaam maar zeker zinken naar wat dieper ligt. Je aandacht zal als vanzelf verschuiven naar onderliggende noden en bezorgdheden, je raakt aan het waarom van veel van je dagdagelijkse bezigheden, je raakt aan wat ze willen zeggen op een dieper niveau, wat ze met je doen, welke verlangens of net gevoeligheden ze raken.

Blijf je nog langer onbeweeglijk, dan zink je door in de donkere diepzee van wat jou fundamenteel drijft. Het gaat dan over wat voor jou het leven en alle hustle zinvol maakt, waarom het voor jou de moeite is - of net waarom waar je nu staat net helemaal niet de moeite is.

Ook raak je aan wie je bent, je identiteit, dat verhaal dat je onbewust gesponnen hebt om die myriade aan ervaringen, gedachten en emoties te binden tot een samenhangend geheel.

Maar goed, hoe diep wil jij afdalen in jezelf? Laat het me maar weten in de comments below. En veel succes!

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁!

𝗪𝗮𝘁 𝗵𝗲𝗿𝗼𝗶̈𝘀𝗰𝗵, 𝗶𝗲𝗺𝗮𝗻𝗱 𝗱𝗶𝗲 𝗲𝗰𝗵𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲𝘀 𝗴𝗲𝗲𝗳𝘁! 

Zeker. Maar niet als modus operandi, niet als manier van in het leven staan en dagelijks functioneren.

Voortdurend en altijd het onderste uit de kan willen halen is geen goed idee. Waarom? Wel, zo’n manier van werken is bijzonder afmattend en stresserend. En niet duurzaam. Het staat even stevig op zijn pootjes als een boom zonder wortels: de kleinste windvlaag doet ‘m omvallen! 

Je hebt geen speelruimte voor tegenslagen, voor wanneer blijkt dat er extra inspanning nodig is. Wat nu? Dit gaat toch niet? Je kan niet nog meer erbij nemen, want je zit al op je hoogste kunnen, op je grens. 

De grens van je kunnen is eigenlijk als een overvol vat dat gaat overlopen vanaf je er iets in stopt, vanaf iemand er tegen loopt. 

Volgens mij is het belangrijk te zorgen dat je speelruimte hebt, dat je plaats laat voor onverwachte situaties, dat je het vat niet tot op de rand vult. 

And now: breathe.