𝗢𝗻𝘁𝗵𝗲𝗰𝗵𝘁𝗶𝗻𝗴

'Onthechting, da's het opgeven van alle verlangen, toch?'

Lang heb ik dit concept verkeerd begrepen. En vermoedelijk begrijp ik het nog steeds niet helemaal.

Onthechting is alsof je met je geest in een luchtbalon stapt en opstijgt. Je neemt afstand van je leven en je dagdagelijkse beslommeringen. Hoog en veilig.

En wat een mooi uitzicht heb je daar tussen de wolken in je luchtbalon!

Auto's zijn klein, bijtende honden geen dreiging en de wind draagt je op vleugels van vrijheid. Ver van de grond doet de wereld je niet zoveel pijn meer.

En daar zat mijn misbegrip!

Onthechting is geen vlucht. Het is niet het uitdoven van je levensvlam, je Wil, enkel en alleen opdat je je niet meer zou verbranden aan je eigen passie.

Nee, als je iets kent van luchtbalonnen, dan weet je dat je de vlam gewoon met je meeneemt - want waar moet de warme lucht anders vandaan komen die je omhoog trekt?

Wanneer je onthecht bent neem je afstand, maar je bent nog steeds verbonden met de wereld, met het leven.

'Zeg Bojan' hoor ik je nu opmerken, 'je blijft maar uitleggen wat onthechting niet is - wat is het dan wél?'

Geduld mijn beste lezer, ik kom er net toe. Je hoeft niet langer te wachten.

Onthechting is volgens mij het vermogen om je evenwicht te hervinden wanneer dingen anders uitdraaien dan je verwacht had.

Je houdt niet vast aan één bepaalde uitkomst die 'moet' gebeuren, of 'niet mag' voorvallen. De rivier stoomt. De wereld vergaat niet wanneer jij je zin niet krijgt, of wanneer je grootste angst waar wordt.

Dat besef. Dat is volgens mij onthechting. Oké zijn met verandering van zaken die belangrijk voor ons voelen.

Uiteraard verlang je nog steeds. Uiteraard voel je nog steeds emoties. Je bent een mens van vlees en bloed! Maar je kan je tocht onbezwaard verderzetten nadat je die verlangens of emoties tegenkwam.

Kijk. Een banaal voorbeeld uit mijn leven. Niks dramatisch, maar gisteren was ik totaal niet onthecht.

Ik ging naar de HUBO om isolatiemateriaal - vijf grote platen, onmogelijk te vervoeren met de fiets. Dus liet ik mijn fiets achter, ging te voet terug naar huis en sleurde er op los. Oef!

Ik had mijn vriendin gevraagd een afspraak van die middag met een half uur te verzetten. Oh, wat was ik gehecht aan dit idee! Na de afspraak zou ik de hele middag gamen. En wat was ik moe…

Maar ze had me verkeerd begrepen en de afspraak uitgesteld met een uur, 30 minuten later dan het plannetje in mijn hoofd. En dat maakte me zo geërgerd en prikkelbaar.

Waarom?

De wereld vergaat niet als je 30 minuten minder kan gamen. Je kan wel teleurgesteld zijn en graag willen dat het anders was, maar eenmaal die emoties weggesmolten zijn pas je je aan aan de verandering. Dat is onthechting.

Je laat het los, je bent licht en vrij en zweeft tussen de wolken.

Hoe anderen in je voortleven (en waarom jij niet helemaal bestaat)

Net zoals je de puntneus van je vader hebt en de lach van je moeder, de krullen van je grootmoeder en de kromme tenen van je grootvader, net zo zijn je trekjes iets dat je meekrijgt van anderen. Vaak je ouders.

Denk aan je karakter, je manier van denken en reageren, hoe je omgaat met succes en tegenslagen, hoe je vriendschappen en relaties aangaat en nog zo veel meer. Anderen tonen het je voor hoe het moet en jij neemt de verschillende stukjes in je op, maakt ze je eigen en spendeert dan een groot deel van je leven aan het gladstrijken van botsingen tussen die stukjes.

 

Het is iets dat je trouwens blijft doen, als mens. Stukjes van anderen in je opnemen en je eigen maken. Let er maar eens op hoe koppels die al een tijdje samen zijn vaak op dezelfde manier spreken en dezelfde trekjes hebben. Of die ene rare handshake in je vriendengroep. Of dat ene heikele onderwerp op het werk waar niemand over spreekt, waarvan niemand zegt dat het taboe is, maar iedereen weet.

Ook dit is wat er gebeurt wanneer je van iemand leert, wanneer iemand je voordoet hoe je je veters knoopt, hoe je praat met meisjes of een tabel maakt in Excel. Het is een gedragspatroon van een ander dat je intentioneel overneemt.

 

Het stopt niet. En da’s oké.

 

Bovendien ben je je er niet van bewust dat je dit doet. Eenmaal je er op begint te letten valt het echter op. Je kan zien van wie je het hebt, op wie je lijkt en zelfs met wiens stem je spreekt. Dit is wat het wil zeggen wanneer iemand ‘in jou verder leeft’, zelfs als ze al overleden is.

Volgens mij is dit eveneens waarom ‘jij’ niet bestaat, maar toch zal voortleven. En het is de beste manier die we hebben om die mensen te eren die niet langer in ons leven zijn, om wat voor reden dan ook. (Het is zelfs van toepassing op vorige versies van mensen die nog steeds in ons leven zijn.) 

We eren ze door stil te staan bij wat van hen er in ons zit, er in anderen zit, het verschil dat zij gemaakt hebben voor mensen. Wees je bewust dat je een beetje je moeder bent wanneer je je schoenen knoopt, voel hoe je zorgzaamheid naar anderen toe eigenlijk de hare is, begrijp dat je vluchtgedrag haar reflex is. En wees er dankbaar voor.

Want net zoals je een persoon graag ziet, met al zijn goede en slechte kanten, net zo kan je de persoon eren met al zijn goede en slechte kanten wanneer die in jou verderleeft. Door erbij stil te staan en dankbaar te zijn.

𝗗𝘂𝗿𝗳 𝗷𝗲 𝘁𝗲 𝘃𝗲𝗿𝘃𝗲𝗹𝗲𝗻 🥱

Verveling is bijzonder interessant. Interessant omdat het eigenlijk de poortwachter is van wat jou echt drijft, je missie in het leven, datgene waarvoor je vuur brandt. 🔥

Verveling is je geest die je zegt dat je niet aan het doen bent wat jou vervult. Dat je stimulatie nodig hebt, iets leuk, iets opwindend, iets van betekenis.

Het probleem vandaag de dag is dat we verveling toedekken met afleiding. Afleiding door te werken en productief te zijn, zeker.
Maar misschien nog wel zo veel meer door naar een scherm te grijpen, een serie te kijken, te doomscrollen, lachen met memes, even weg zijn met een TikTok. 📱

We lopen weg van ons gevoel van verveling, we verdragen het bijna niet om ons te vervelen. En da's oh-zo-jammer, want verveling is de poortwachter van je innerlijke vuur.

Wanneer je bij je verveling blijft, ze doorvoelt en niet toegeeft aan de onprettige impuls om jezelf af te leiden, gebeurt er iets heel gek.

Je krijgt inspiratie! <3

Je wordt creatief! 🌟

Je krijgt plots de meest wilde ideëen! 😁

Eerlijk, mijn beste, meest inzichtelijke momenten werden geboren uit sessies van intense verveling. Zo verzon ik ooit een hele fantasy wereld tijdens de les wetenschapsfilosofie - het meest droge, oersaaie vak van de hele opleiding, in mijn bescheiden mening.

Hetzelfde geldt trouwens ook voor haar broertje: saaiheid. Ook daar smeult je vlam. Want wanneer je iets saai vindt, is dat net bijzonder interessant, omdat het je iets leert over jezelf.

Het leert je wat het verkeerde pad voor jou is. Het leert je dat dit niet het soort dingen zijn waarvoor je vuur brandt. 🔥

En het gekke is, het leert je ook waar je vuur wél brandt, door in de tegenovergestelde richting te kijken.

Bijvoorbeeld. Stel dat repetitieve administratieve taken oersaai voor je zijn. Onderzoek dan wat er precies saai is. In mijn geval is het hoe repetitief ze zijn. Altijd maar hetzelfde

Dus, waar brandt mijn vuur dan waarschijnlijk? In de afwisseling! In nieuwe dingen doen en leren. :D

Durf je te vervelen. <3